وقتی محمد بن حنفیه انسان کاملی چون امام حسین (علیه ‏السلام) را وصف می‌‏کند افزون بر بیان سه خصوصیت:

أعْلمنا عِلماً، أثْقلنا حِلماً و أقْربنا من رسول الله رَحِماً»

( از همه ما عالمتر است و در فضیلتهای عقل عملی از همه ما حلیمتر و بردبارتر است و از همه ما به رسول الله نزدیکتر است)

دو وصف دیگر را نیز بیان می‏دارد که برتر از زمان است:

نخست این‏که، او پیش از آن‏که آفریده شود فقیه بود: «کان فَقیهاً قبْل أن یُخْلَق»؛ یعنی اسرار و علوم الهی را به همراه خود آورد و آنها را از کسی نیاموخت، بلکه به مکتب نرفته، با غمزه، مسأله‏ آموز صدها مدرس شد.

دوم این‏که، پیش از آن‏که به زبان بیاید وحی را قرائت کرد: «وقرأ الوحى قبل أن ینطق»؛ یعنی پیش از این‏که وحی به مقام لفظ تنزل کند و در کسوت کلمات و حروف در آید معلوم آن حضرت بود و یا پیش از آن‏که آن حضرت به سن تکلم بالغ شود، همانند عیسی (علیه‏ السلام) آشنای به وحی بود، بدون آن‏که نیازمند مکتب و آموختن از راه سمع و بصر باشد.